رسم غمگساري.

به دست خويش برپا کرد بزم سوگواري را

چنين آشفته بنيان کرد رسم غمگساري را

دو دستش بسته و با مرهم اشکش دوا کرد او

هزار و نهصد و پنجاه زخم باز و کاري را

چه دارد تا که آرامش کند اين لحظه هاي سخت

بگو آخر چه درمانيست درد بيقراري را

به دنبال سرت آشفته و آواره مي آيد

که ذوقي سمت دريا ميکشاند رود جاري را

براي اشک ها و ناله هايش نيست پاياني

که گفته گريه تسکين ميدهد ابر بهاري را

فاطمه معصومي